รถไฟสายปรารถนา

 Saturday, December 12, 2009 9:14 PM 

ถ้านับว่า กรอบหน้าต่างนั่น คือการแสดงภาพ 

นี่คือการแสดงแบบ 4 มิติ มีตื้น ลึก หนา บาง 

มีกลิ่นบรรยกาศลอยมาแตะจมูก มีสัมผัสของลม ที่ลู่ไปตามสันหน้า 

มีเสียงประกอบ มีความสั่นสะเทือน

และที่พิเศษสุดคือ นิทรรศการนี้ จะเปลี่ยนการแสดงภาพไปทุก ๆ นาที แบบที่ไม่ทันจะเสพ

นั่นคงจะฟังดูดีเกินไปซินะสำหรับรถไฟไทย ๆ  จากวงเวียนใหญ่ไปมหาชัย ต่อด้วยแม่กลอง

ที่ทั้งร้อน ทั้งเหม็น (ถ้าไปนั่งใกล้ส้วม) ทั้งเซ็ง (ถ้าเจอเด็กป่วย) ทั้งเมื่อย (ถ้าแย่งนั่งไม่ทัน) 

แต่บางครั้ง คนเมือง ๆ ที่เบื่อรถติด เบื่อสนิทแนบกับคนบนรถไฟฟ้า จะมาทำโรแมนติก

นั่งรถไฟกระฉึกกระฉักเล่น ให้สะเทือนไส้สะเทือนซาง  มันก็เพลิดเพลิน เจริญหูเจริญตา

และดัดจริตอยู่ในทีดีแท้

วิวที่เจิดที่สุด คงเป็นภาพนาเกลือกว้างสุดลูกหูลูกตา นอกจากจะปล่อยใจให้โบยบินดั่งนกน้อยแล้ว
ก็แอบอิจฉาเจ้าของที่นา ที่มีที่ดินมากมายไปพลาง ๆ ด้วย  ให้นึกน้อยเนื้อต่ำใจในชีวิตสาวกล่อง
กับพื้นที่นอกระเบียงผืนน้อย ปลูกต้นอะไรได้แค่กระจุ๋มกระจิ๋ม กระเบียดกระเสียรแย่งที่กับราวตากผ้า
ราวกับแม่ค้าที่อยากจะตบกัน

ช่างเถอะ!  กลับมาตั้งสติกับหน้าต่างรถไฟ  ปล่อยไหลให้มันนำใจ ทำหน้าชี้ชวนชมต่อ
นกกระสา นกกระยาง นกเอี้ยง วัว ควาย กบ เขียดในหนอง
ยังมีอีกหลายสิ่ง หากอยากจะตั้งหน้าตั้งตาอิจฉา

ปลาแห้งปลาเค็มตัวยักษ์ ตลาดคนมอญ  พะเนินซากหอย  แม่น้ำสีขรึม หมาบนเรือข้ามฟาก 

ของราคาถูก คนแถวนี้ก็คงจะชินกับมันซะเต็มประดา อย่ามาทำเป็นตื่นเต้น  

ความแปลกใหม่นั่นเอง ที่เป็นเสน่ห์ของชีวิต

 สนิม ร่องรู สีลอก ท้องฟ้า พืชชั้นนำ  หรือพืชชั้นต่ำ  หากจะหาความสวยงาม ถ้ามีใจ ก็ย่อมมองเห็น

 เวลาหนึ่งวันสั้น ๆ ก็นับว่าคุ้มค่าสำหรับการชำระล้าง  และการหาแรงบันดาลใจ 

กับรถไฟฟรี  สวัสดีกรุงเทพมหานคร