ข้อดี ของทุก ๆ คำพูดลบ ทุกคำในโลกนี้ก็คือ มันจะเปลือยสภาวะจิตใจของคนพูด
ว่ากำลังมีทัศนะคติแบบไหน วนเวียนอยู่กับเรื่องอะไร แบบที่สร้างภาพไม่ได้ เหมือนคำพูดดี ๆ
และคงไม่ใช่เรื่องที่เราต้องไปเก็บเอาทุกความคิดลบ มาเป็นข้อมูลให้หนักสมอง
นอกจากเอาไว้คิดบวกให้ตัวเอง เพื่อจะได้เดินทางของเราต่อ ใครอยากจะหน่วงตัวเองไว้
ก็คงเป็นเรื่องเสียเวลา เปลืองพื้นที่จัดเก็บของเขาเอง
การดิ้นรน วิ่งวนไปตามแรงเหวี่ยงของชีวิต ของคนเราทุกคน
ย่อมหนี้ไม่พ้นที่จะไปกระทบกระทั่งชีวิตคนอื่น มากน้อยแล้วแต่ผลประโยชน์
ซึ่งคงต้องมีผลสะท้อนกลับ มันอาจเป็นการใช้หนี้ มันธรรมดา
อย่างที่เธอบอก หากเราคิดว่าทุกอย่างธรรมดา ธรรมดาของโลกที่มีมานานแล้ว
มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ธรรมดาจะรักษาทุกโรค
หมายเหตุ : ภาพสะท้อนต้นไม้ครึ้มใหญ่ในบ่อน้ำตะไคร่เขียว ที่สวนสมเด็จย่า
บ่อน้ำดูลึกลับยิ่งนักในวันฟ้าฝน อดไม่ได้ที่จะคิดไปถึงบ่อน้ำ แห้ง ลึก มืด
ของมูราคามิใน "บันทึกนกไขลาน"
บันทึกการอ่านของ : galapoo
เคยรู้สึกมั๊ยว่า แม้ไม่มีเราอยู่ ดวงอาทิตย์ก็ยังคงส่องแสงสว่างต่อไป
ดวงจันทร์และดวงดาว ก็ยังคงทำหน้าที่ตามเวลาอย่างถูกต้องแม่นยำสม่ำเสมอ
และดำรงวนเวียนอยู่อย่างนั้นมาชั่วกัปชั่วกัลป์
จนเราไม่อาจหาจุดกำเนิดและปลายทาง ที่แท้ของปรากฎการณ์เหล่านั้นได้
หรือการดำรงอยู่ของชีวิต ไม่มีความหมายใด ๆ ต่อการเคลื่อนไหวในเอกภพนี้
....
ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว ชีวิตที่มีอยู่นี่ทั้งกายเนื้อและจิต ดำรงอยู่เพื่อการใดเล่า
เมื่อไม่มีสิ่งใดเลยที่เป็นความจริงแท้ เป็นแก่นสาร
ที่สามารถยึดถือ ยึดจับไว้ได้อย่างแน่นหนา อบอุ่นและปลอดภัย
....
สิ่งมีชีวิตต่ำต้อยอย่างเรา แสวงหาคำตอบ ตั้งคำถามเพื่อสิ่งใด
เมื่อสุดท้ายแล้วคำตอบนั้นไร้ซึ่งสาระ
ไม่อาจแม้อธิบายเพียงทรายเม็ดนึง ที่มีขนาดเล็กพอที่ลมเบาๆจะพัดปลิวหายไป
หายไป...ไร้ร่องรอย
............
การเกิด การดำรงอยู่ ความตาย ไม่ใช่สิ่งที่ดำรงอยู่อย่างแตกต่างกัน ขาดแยกจากกัน
หากมันรวมเป็นหนึ่งเดียว เป็นอีกด้านของกันและกัน
ทั้งขัดแย้งกัน และเจือจุนกัน
และเมื่อเราเพ่งมองชีวิต เอามีดคมกริบ เฉือนฉีกมันออกมาเป็นชิ้นๆ
ปรารถนาจะพบเพียงก้อนความทรงจำแหลกเหลว
แต่สิ่งที่พบภายใต้เปลือกที่ห่อหุ้มชีวิตนั้นมีเพียง "ความว่างเปล่า"
.........
เราเจ็บปวด เราทุกข์ เราหัวเราะ เราร้องไห้
มีสิ่งใด หรือใครหรือที่เข้าใจสิ่งที่เรารู้สึกได้จริง
........
หากเราเปล่งเสียงเพื่อรับรู้ความมีอยู่ของตัวเรา
ใช่หรือไม่ว่า เราเองเท่านั้นที่เปล่งเสียงให้ตัวเรารับรู้
ใครเล่าจะเห็นความมีอยู่ของตัวเรา
ความตั้งใจในการสื่อสารใดๆ ล้วนไร้สาระ
ไม่มีทางที่เราจะติดต่อสื่อสิ่งใดอย่างบริสุทธิ์กับใครได้
เราไม่เคยแม้แต่ได้ยินสิ่งใด
...............
หรือ บางทีการดำรงอยู่ของเราอาจพิสูจน์ได้โดยเพียงกำมือของเราไว้
แล้วเราก็พบว่า มีแต่เพียงนิ้วของเราเอง
และหากเราเพียงแบมือนั้นออก
No comments:
Post a Comment