Tuesday 27 November 2012

Reminding


เธอบอกว่ามันคือปะการัง ฉันก็ไม่แน่ใจนักหรอก อาจเป็นกัลปังหา
เป็นกิ่งไม้ เป็นเซรามิก เป็นเศษส่วนของอะไรซักอย่าง ที่ถูกเขียนหน้าซองไว้ว่า ระวังแตก
และถูกห่อหุ้มมาด้วยพลาสติกกันกระแทกนวมหนา ดูไปดูมาก็เหมือนของขลังประจำตระกูล
ที่ตกทอดสืบต่อกันมาช้านาน มันมีร่องรอยของกาลเวลา  เธอว่า มีคนให้มาอีกที
สิ่งที่ฉันต้องทำคือ ประดิษฐ์ปิ่นปักเก็บมวยผม
ถ้าเธอไม่รีบนัก ฉันก็อยากใช้เวลานั่งมองมันอีกนิดหน่อย

ย้อนกลับเมื่อ12 ปีที่แล้ว ตอนนั่งดูหนัง Autumn in New York ไม่ได้ประทับใจพล็อตอะไรนักหนา
เป็นเรื่องของตาแก่จอมเจ้าชู้ มาเจอเข้ากับสาวสวยนักเรียนศิลปะ ที่คุณย่าหวง
สาวน้อยใช้ความเดียงสา เอาชนะใจเฒ่านักรักได้  แล้วเธอก็ป่วยตายซะงั้นแหล่ะ

ซีนจดจำสำหรับฉันเป็นซีนเปิดตัวสายน้อย ในปาร์ตี้หมวกของแกงส์คุณย่า
หมวกทุกใบล้วนเป็นดีไซน์ของเธอ ตาเฒ่าชีกอที่เป็นเจ้าของร้านอาหาร
เกิดประทับใจในความงดงามของคุณหลาน ก็เลยวางแผนที่ไม่แยบยลนัก
สั่งให้เธอทำหมวกให้บ้าง จะไปออกงาน  สาวเจ้าก็ดี๊ด๊ารีบทำให้เพราะมีใจอยู่แล้ว

สิ่งที่เธอทำไป ประหลาดดี มันเป็นกิ่งไม้เล็ก ๆ สีดำ เหมือนเป็นรังของแมงมุม
ปลายอีกด้านห้อยนกพับ...ฉันเดาเอาเองว่ามีนัยยะถึงการจับเหยื่อ
แบบเธอรู้ทันอีตาเฒ่า แต่หล่อ เท่ เร้าใจขนาดนี้ก็ต้องรีบยอมตกเป็นเหยื่อหละนะ
มันคงแปลกไป เขาก็เลยให้เธอใส่มงกุฎนั้นแทน แล้วไปงานกับเขาซะตามแผน

ตอนนั้นรู้สึกกรี๊ดกร๊าด เธอเท่ห์ดี ถ้ามีอาชีพนี้จริง ๆ อาชีพที่ประดิษฐ์ของตามสั่ง
ห้องของนักเรียนศิลปะอย่างเธอก็สวยงามเหมือนสวรรค์ เป็นสีขาวพราวแพรว
สื่อถึงความบริสุทธิ์ นางฟ้า เทพธิดา
และเธอก็ยังชอบพับนก  นกพับที่หมายถึงการมีความหวัง กับสิ่งที่กำลังจะสิ้นหวัง

เจ้าก้านสีดำอันนี้แหล่ะ ที่ทำให้ remind ถึง หนัง Autumn in New York
ตอนนี้กำลังจะได้ทำคล้าย ๆ กับเธอ แต่คงไม่ต้องแฟนตาซีขนาดนั้น
เพราะทั้งคนทำ คนจะใช้ ต่างก็อยู่ในโลกความเป็นจริง 



No comments:

Post a Comment