Thursday 21 February 2013

ศิลปะ


พี่ไม่ต้องไปเรียน drawing หรอก เดี๋ยวมันจะแข็ง
วาดไปตามที่ตาเห็น ใจรู้สึก
เหรอ...ฉันรับคำกลาย ๆ ไม่ค่อยแน่ใจนัก
แล้วเขาก็เอ่ยชื่อ Artist ก้องโลกหลายคน
ที่ไม่ผ่านกระบวนการ ทฤษฏีศิลป์
นั่นซินะ ศิลปะไม่มีถูกผิด
มีแต่ความพอใจ ของผู้ถ่ายทอด
ศิลปะไม่มีขอบเขต ศิลปะเป็นอนันต์

ก็ได้ฉันตกลงกับใจ ที่จะให้ตัวเองสอนตัวเอง
ใครอาจจะเรียกมันว่าพรสวรรค์
แต่ฉันคิดว่า มันคือการประมวลผล
จากส่วนผสมที่ปรุงใส่ชีวิตทั้งหมดที่ผ่านมา

อาจเป็นธรรมชาติ
เป็นสัญชาตญาณที่เป็นครู

ใครจะเชื่อ เมื่อต้นปี คิดว่าตัวเองถึงทางตัน
รู้สึกผิดหวัง อกหักกับเป้าหมาย
ถึงขั้นตอนตัดใจ ทำใจ เริ่มหาเป้าใหม่
แล้วจู่ ๆ ก็มีแสงสว่างเรืองรอง มีดอกไม้บาน
อย่างกับการวัดใจ เลือกเปิดประตู
นี่คือประตูที่มีของรางวัลรออยู่

ตอนนี้รู้สึกชีวิตลงตัวชะมัด
ตื่นเช้ามืดมาปักผ้า
สายมาไปทำงาน
กลับบ้าน ถ้าไม่ดึกนัก
ก็นั่งวาดรูป เป็นการพักผ่อน (แทนการดูละคร)
อ่านหนังสือซัก 2 หน้า ก่อนหลับ

และที่ดีไปกว่านั้น
พอความคิดตกตะกอนได้ที่
งานประจำที่เคยรู้สึกไม่ดี เหนื่อยหน่าย
มันหายไป...ฉันรักงานประจำของฉัน แม้ว่าปีนี้งานจะมากล้น
กลับทำงานด้วยใจเป็นสุข
เมื่อเราไม่มีความกลัวเป็นที่ตั้ง ทุกอย่างก็เบาบาง

การตามความฝันวันวานกลับมาได้
คล้ายกินวิตามมินอ่อนเยาว์เข้าไป
ลงมือวาดรูปทีไร รู้สึกราวกับเพิ่ง Teenage



Tuesday 19 February 2013

งามศิลป์ ชีวิตงาม


ไม่มีอะไรหนักไปกว่า การแบกความคิดที่ยังไม่เกิดขึ้น
"วินทร์ เลียววาริณ"

ความรู้สึกมันสลับไปมา ตลอดสัปดาห์ที่รอให้ถึงวันสัมภาษณ์
ระหว่าง..ตื่นเต้นมากพอ ๆ กับการมีเดทแรก
กับ..ตื่นเต้นนิดหน่อย มันก็เหมือนตอนประชุมกับลูกค้าแหละ
เดี๋๋ยวมันก็ลื่นไหลไปเอง
คิดว่าจะมีเวลาเตรียมตัวล่วงหน้าตั้ง 1 สัปดาห์
เอาเข้าจริง สมองก็รุงรังด้วยสารพัดเรื่อง
มาซ้อม ๆ เอาก็ตอนยืนล้างจานก่อนไปให้สัมภาษณ์
แมวสงสัยนิดหน่อยว่า ฉันพล่ามอะไร
ดูท่ามันอยากตอบคำถามฉันด้วยซ้ำ
เหมือนทุกครั้งเวลาพูดกับมั
แค่ครั้งนี้เราไม่ได้สบตากั
มันก็เลยลังเลที่จะตอบ

บ้าไปแล้ว ที่คิดว่าตัวเองจะต้องพูดอะไรออกทีวี
ฉันอยู่ในร่างผู้หญิงที่พูดน้อย พูดไม่เก่ง พูดไม่เป็นมาทั้งชีวิต
อิจฉาคนพูดเก่งนะ พวกนั้น กินอะไรเป็นอาหารหนอ

แล้วมันก็ผ่านไป แบบลื่นไหลไปเองนั่นแหละ
ฉันไม่ได้พูดอะไรคมคาย อย่างที่หวัง
ไม่สนด้วยซ้ำ ว่าเขาจะตัดต่อออกมาแบบไหน
หน้าตา น้ำเสียงจะเป็นยังไง
แค่มันผ่านไป จบไป 1 ภาระกิจ มันดีมากพอแล้ว
ฉันจะได้หย่อนใจเสียที


ฉันชอบแผ่นหลังของฉัน ตอนกำลังถูกสัมภาษณ์
นี่ฉันกำลังมองตัวเอง จากสายตาของคนในอดีต
อิจฉาผู้หญิงคนนี้หน่อย ๆ ชื่นชมเธอนิด ๆ
และอาจเผลออุทานเบา ๆ ว่า เธอเก๋นะ

ใครจะนึกว่า วันหนึ่ง เธอกำลังจะถูกเรียกว่า "ครู"
ใครจะนึกว่า วันหนึ่งจะมีคนมาสัมภาษณ์ในสิ่งที่เธอทำเล่น ๆ

จะอิจฉาเธอไปใย
แค่ลงมือทำมันจริง ๆ
ทุกคนที่ลงมือทำมันจริง ๆ จัง ๆ ก็ย่อมได้มาทั้งนั้น
ต่อให้สิ่งนั้น เป็นสิ่งเล่น ๆ ก็ตามทีเถอะ

ฉันทำงานประจำ
แล้วก็เอาเวลาว่างมาปักผ้าตลอดทั้งปี
นี่คงเป็นโบนัสกระมัง


ตอนที่ชูภาพ Frida ผลงานชิ้นมาสเตอร์พีซของฉัน
แล้วถามพิธีกรว่า รู้มั๊ยว่าคนนี้เป็นใคร
น้องเขาตอบอย่างมั่นอกมั่นใจว่า ก็พี่ไง
แวบแรกดีใจ อีกแล้วหรือ ที่มีคนคิดว่า ฉันหน้าเหมือน Frida
แวบต่อมา ฉันมั่นใจได้ไงว่า ฉันปักเก่งจนใคร ๆ ก็ดูออกว่าเป็น Frida
ฉันคาดหวังได้ไงว่าทุกคนจะรู้จักนาง

น้องเขาขอให้ฉันเล่าเรื่อง Frida นิดหน่อย ในฐานะที่เป็นแรงบันดาลใจ
เขาไม่รู้จัก Frida จริง ๆ นั่นแหล่ะ

เขาว่า ไม่ค่อยเห็นใครปักภาพ portrait


ดีที่ทุกอย่าง เรียบ ๆ ง่าย ๆ
ไม่มี set ไฟ ไม่มีช่างแต่งหน้า
มีแค่ตากล้อง กับคนตั้งคำถาม
ทำให้ฉันยังรู้สึกเป็นตัวเอ
คำถามหลัก ๆ
ทำไมถึงมาสนใจปักผ้า
ปักผ้าให้อะไร
คาดหวังอะไรในอนาคต

ถ้าฉันเป็นเพียงผู้หญิงปักผ้า
คงไม่น่าสนใจเท่า
ฉันเป็นผู้หญิงทำงานโฆษณา ที่หันมาปักผ้า
ใช่แล้ว มันขัดแย้ง
เหมือนการยืนอยู่ระหว่าง
ความเป็นดิจิตอล อัตโนมัติ กับความเป็นแมนนวล
อยู่กับการคิดล่วงหน้า อยู่กับปัจจุบัน
อยู่ระหว่างความเชื่องช้า กับความเร็ว
อยู่ระหว่างมายา กับความจริง
ในที่สุดฉันก็คิดคีย์เวิร์ดได้
ฉันปักผ้า เพื่อล้างพิษในตัว




แผนการณ์ในอนาคต
ฉันบอกน้องเขาไปแล้ว
ฉันจะปักภาพ portrait ผู้หญิง 10 คน
แล้วจะแสดงงาน
กับทำหนังสือเล่าเรื่องด้วยภาพปัก

ขอบคุณที่เขาแนะนำเพิ่มเติม
ให้ใส่ไปด้วยว่าในแต่ละภาพ ใช้ stitch อะไรบ้าง
เป็นกึ่ง ๆ how to ผสม เรื่องเล่า


ขอบคุณที่เขาเห็นคุณค่าของงานปัก

ขอบคุณน้องน็อธ ที่สนใจมาสัมภาษณ์
ขอบคุณจอยรักคลับที่เอื้อเฟื้อสถานที่
ขอบคุณน้องโอ๋ ที่คอยผลักดัน
ขอบคุณรายการ งามศิลป์ ชีวิตงาม ทางช่อง 9
ขอบคุณครูตุ๊ก ที่ถ่ายทอดวิชาปักผ้า
 
ขอบคุณจังหวะชีวิตดี ๆ :))
อ้อ ขอบคุณรูปถ่ายโดยน้องโอ๋


 

Saturday 16 February 2013

she

เราทำสิ่งที่ชอบซ้ำ ๆ
ที่บางทีก็ยังไม่รู้ว่า ทำไปทำไม
มีประโยชน์กับชีวิตมั๊ย
วันหนึ่งข้างหน้าอาจมีคำตอบ
ชิ้นส่วนทั้งหมด จะมาต่อกันให้เห็นเป็นภาพใหญ่
ว่าทั้งหมดที่ทำไป...เพื่อเดินทางมาเป็นสิ่งนั้นนั่นเอง

Thursday 14 February 2013

Busy girl


Valentine's Day 2013


Tuesday 12 February 2013

woman with big accessories


แบกเครื่องประดับอันสวยงามไว้บนศีรษะ...หนัก แต่ก็จำต้องแบก

บานไม่รู้โรย

ชอบดอกบานไม่รู้โรย มาตั้งแต่ยกพานไหว้ครูครั้งแรกตอน ป. 1
ไม่คิดเลยว่า รักนั้นไม่เคยโรย จนถึงวันนี้ วัยนี้ และอาจจะตลอดไป

Saturday 9 February 2013

Chainese new year 13


Monday 4 February 2013

On W A Y Magazine / 58


 ระยะฟักตัวอ่อน
ฉันยังไม่รู้ว่าจะกำเนิดเป็นอะไร
ระหว่างผีเสื้อมีจุดลายแสนสวย
หรือนกน้อยขนนุ่มหนา
รู้แต่ว่า ฉันจะต้องโผบินสู่ฟากฟ้าชลาลัย



 ระยะฟักตัวอ่อน
ฉันยังไม่รู้ว่าจะกำเนิดเป็นอะไร
ระหว่างปลาทองหางพลิ้วไหว
หรือว่าเงือกน้อยกลอยใจ
รู้แต่ว่า ฉันจะต้องออกแหวกว่ายสู่น่านน้ำ


 ขอบคุณนิตยสาร W A Y

Embroportrait By Aii

ภาพเหมือน ไม่จำเป็นต้องเหมือน
นอกจากรูปถ่าย ภาพวาด...ก็ยังมีอีกวิธี
ถ่ายทอดภาพเหมือน คน สัตว์ สิ่งของ...ด้วยเส้นด้าย
เชิญชวนผู้สนใจค่ะ
(ขอบคุณ Joyrukclub ที่ชักชวน และเปิดโอกาสนะคะ)


-------------------------------
ปุกาศ!!! เปิดรับสมัครแล้วจ้า!!! สนใจ ขอชวนนะคะ ^ ^

จอยรักคลับ - JOYRUKCLUB ::: คลับของการเรียนรู้ไม่รู้จบ เพื่อไลฟ์สไตล์ที่สมดุล

คอร์ส “Embroportrait by Aii"
(สาววงการโฆษณา ผู้หลงใหลศิลปะงานผ้าปัก)

Embroidery + Portrait คอร์สแอดวานซ์สำหรับนักปักผ้า...
ร่วมค้นหาและถ่ายเทแรงบันดาลใจ
เพราะเราจะไปไกลกว่าการปักผ้าเป็น
* รับสมัครผู้ที่มีพื้นงานปักผ้ามาแล้ว (จำนวนจำกัด)

เสาร์ที่ 2 | 9 มีนาคม 2556
10.00 – 17.00 น.
จอยรักคลับ - คลับของการเรียนรู้ไม่รู้จบ (BTS ช่องนนทรี)

+++ ราคาคอร์ส 3,500 บาท+++
**** ราคาสมาชิกเก่าคอร์สปักผ้าของจอยรักคลับ 3,300 บาท
(อุปกรณ์ | อาหารกลางวัน | ของว่างชากาแฟ)

* สอบถามข้อมูลเพิ่มเติมที่ จอยรักคลับ โทร. 08 8696 3774 (Facebook : Joyrukclub Thailand)

ที่อยู่ : เลขที่ 37/10 สีลมซอย 9 (ศึกษาวิทยา) ถนนสีลม แขวงสีลม เขตบางรัก กรุงเทพฯ 10500___ตั้งห่างจากทางลงสถานีรถไฟฟ้าช่องนนทรีเพียง 40 เมตร (หลัง The Infinity) โทรศัพท์ 08 8 696 3774 อีเมล joyrukclub@yahoo.com

Hair accessories fish eyes





ประสบการณ์เกี่ยวกับปลาที่ดีที่สุด คงเป็นเมื่อ 10 กว่าปีก่อน
ตอนที่ปปรากฏการณ์เอลนีโญยังมาไม่ถึง
และมนุษย์ชูชีพสีส้มก็ยังไม่ชุกชุมลอยเท้งเต้งเกลื่อนทะเลแบบทุกวันนี้
ทุกวันนี้นะเหรอ...ไม่เหลืออะไรเลย

เกาะกระดานที่จังหวัดตรัง แค่ดำน้ำดูอยู่ตรงหน้าหาด
ปลาน้อย ปลาใหญ่ ปลามากมาย ปลาการ์ตูน ปลาสิงโต
ปะการังสีสวยชุมชนใหญ่ น้ำใส แดดส่องเป็นลำสวย
อย่างกับการเซ็ทตู้ปลาจากมืออาชีพ
ที่ทำให้ทำตัวเสมอผิวน้ำอยู่ได้ทั้งวัน คุ้นเคยอย่างกับเป็นมนุษย์น้ำ
แทบจะรู้สึกจมลึกไปถึง ตอนเป็นทารก ตอนอยู่ในน้ำ
 ในท้องแม่กันเลยทีเดียว

ชอบปลา แต่ก็ไม่เคยคิดจะเลี้ยงปลา
ไม่อยากเห็นปลาอยู่ในตู้ คิดแทนมันว่าต้องอึดอัด
ว่ายวนไปวนมาอยู่แค่นั้น ชีวิตจะสนุกอะไร
แม้จะมีใครคอยบอกว่า ปลามันความจำสั้น
มันไม่ต้องการความฝันอะไรหรอก

ยังสนุกกับคำว่า ตาปลา
ดวงตา ขนตาดกหนา เธอกำลังเห็นปลา อาจจะในจินตนาการ
ตอนนี้ไม่กล้าเรียกมันว่า ปิ่นปักผม
ก็ไม่ง่าย ที่จะทำให้เข้ากับ กิ่งกัลปังหาที่ส่งมา
หาเรื่องเหน็บผมไปซักสองสามครั้ง
จากนั้น ก็เอามาแขวนคอได้นะ ฉันว่า มันก็เก๋ดี

*สร้อยไม่ได้แถมให้หรอกนะ เอามาแสดงเป็นตัวอย่าง :))

Sunday 3 February 2013

ตลาดพระประแดง














2 Feb 13
เช้านี้อยากออกไปหาโจ๊กป่วย ๆ กิน บำรุงร่างสาวใหญ่
เลือกตลาดพระประแดง แทนที่จะเป็นตลาดบางปะกอก
ที่ของเยอะกว่า อร่อยกว่า ใหญ่กว่า พรั่งพร้อมกว่า

มาตลาดพระประแดงทีไร ก็ให้รู้สึกว่ามาต่างจังหวัด
ซึ่งก็คือ ตจว แล้วจริง ๆ เพราะพระประแดงเป็นอำเภอนึงของสมุทรปราการ
การเดินทางด้วยรถเมล์ปรับอากาศในเวลา 10 นาทีจากบ้าน
ทำให้ไม่คิดแบบนั้น  ที่จริงฉันก็ควรจะจัดตัวเองเป็นพวกเกือบ ตวจ ซะด้วยซ้ำ
ชุมชนที่นี่ หมู่บ้านหลังตลาดส่วนใหญ่ยังเป็นบ้านไม้
ของที่ขาย ๆ ยังดูล้าหลัง เหมือนพวกเขายังพยายามตกอยู่ในร่องของอดีต
แบบคนหัวอนุรักษ์ที่บอกตัวเองว่า ฉันก็สุขสบายดีในความเป็นอยู่แบบนี้

เห็นเค้กหน้าตาประถมที่เคยกินสมัยเด็กก็ให้รู้สึกจิ้มลิ้มในหัวใจ
เห็นร้านขายของตกยุค เห็นพืชผักพื้นบ้านอย่างผักหนาม
และผักผลไม้อีกหลายอย่าง ที่มาจากสวน ที่แม่ค้าเอาใส่กระจาดมาขาย
อาหารโบราณทำเอง  กาละแมขึ้นชื่อ หรือแม้กระทั่ง ป้ายภาษามอญก็ยังมีให้เห็น
เป็นไงล่ะ คนที่เดิน hi end supermarket กลางเมืองอย่างฉันทุกวัน
มาเดินตลาดแบบนี้ แก้เลี่ยนดีแท้ ของก็ถูกมาก จนจะหยิบจับซื้อสิ่งใด
ก็ให้สงสัยว่า เขาขายได้กำไรวันละกี่มากน้อยเชียว

เจอคุณผู้ชายหน้าตาใจดีผิวสีเข้ม ยืนขายผักไฮโดรโปรนิกส์ 3 ถุง 50 บาท
ไม่อยากจะคาดเดาว่า เขาได้กำไรมั๊ย ค่าลงแรง ค่าขนส่ง ค่าถุงใส่
เข้าไปช่วยซื้อ 3 ถุง ผักกาดขาว ผักคะน้า ได้ผักมาหอบใหญ่
คุณเขาชื่นชมคนข้าง ๆ ที่มีตะกร้าเอามาใส่ของ ไม่ต้องใส่ถุงพลาสติกให้
แบบฉัน ที่คุณเขาไปควักถุงจากห้างนึงมาใส่ให้
ดูเขามีความสุขดี กุลีกุจอ หน้าอิ่มสุข  คนที่ทำอะไรด้วยใจ
ไม่ได้หวังผลประโยชน์สูงสุดเป็นที่ตั้งนี่มันดีนะ รัศมีความสุขมันเปล่ง
เหมือนเขาแบ่งปันมากกว่าค้าขาย

จบทริปจ่ายตลาดด้วย สับปะรดภูแล
ก็ไม่รู้แน่ว่า มันเป็นผลไม้ที่มีต้นกำเนิดมาจากไหน
รู้แต่ว่า มันกำลังฮิต และจัดเป็นผลไม้ราคาแพง
แม่ค้าคนนี้กุลีกุจอมากจนเกินเหตุ
ไม่มีป้ายบอกราคา ขายตามน้ำหนัก แค่ถามว่าจะเอากี่ลูก
ฉันบอกว่า 2 ...ผลไม้ลูกเล็ก 2 ลูก 90 บาท
แม่ค้าเลือกลูกที่สีซีดที่สุดให้ 2 ลูก แล้วหยิบลูกจิ๋วเพิ่มให้อีก
บอกว่า 100 เดียว แล้วทวงบุญคุณว่า อีกลูกที่แถมให้เท่ากับ 10 บาทเท่านั้น
ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก ราวกับอุบัติเหตุ
ทำไมฉันต้องได้ลูกที่ท่าจะรสชาติจืดที่สุดจากทั้งหมด
สีเหลืองหอมสวยพวกนั้น ทำไมไม่เป็นสิทธิ์ของฉันบ้าง
หรือว่าฉันป่วย คร้านที่จะต่อสู้
ก็ได้ เช้านี้ฉันจะเป็นผู้เสียสละ เอาลูกซีด ๆ มาให้ฉันเถอะ
เก็บลูกสีสวย ๆ ไว้ให้คนอื่น  เผื่อฉันจะได้กุศลอะไรบ้าง

คำถามเช้านี้ คนที่ค้าขายให้ได้กำไรสูงสุด
กับคนที่ค้าขายเพื่อแบ่งปันสิ่งดี ๆ ให้คนอื่น
ใครจะ อิ่ม  มากกว่ากัน